Ik was in Brazilië, bij een bijeenkomst van vrouwen die zichzelf vrijheidsstrijders noemen. In hun wijk wordt iedere week iemand vermoord door de politie: een kind, een oma, meestal een zwarte jongeman. Geen bericht in de krant, geen onderzoek; hun naam wordt met een natte duim uitgeveegd. In deze samenleving zijn zwarte mensen ondergeschikt, maar nemen zwarte, vrouwelijke burgerrechtenbewegingen het voortouw die ongelijkwaardigheid aan de kaak te stellen. Simpelweg omdat ze een betere wereld willen voor hun kinderen.
Nog te verbeteren Nederland is Brazilië niet; gelukkig. Maar valt er hier niets te verbeteren? Is er niets om ons zorgen over te maken? Jawel hoor. Bijvoorbeeld dat politiek beleid wordt vormgegeven door mannen, die de vijf grootste partijen leiden. Of dat de private sector, die nog veel meer macht heeft, slechts sporadisch een vrouw op topniveau heeft – en dan nog niet eens in een beleidsfunctie, maar in de Raad van Commissarissen. Of dat de omvangrijkste vorm van geweld nog steeds huiselijk geweld is, waarbij afhankelijkheid de belangrijkste oorzaak is dat een vrouw zich niet kan ontworstelen. Of dat er nog steeds religieuze voorschriften zijn die vrouwen benadelen. Of dat de media, die een onuitwisbare stempel op de denkbeelden van onze kinderen drukken, wordt vormgegeven door mannen. Allemaal barrières die nog geslecht moeten worden om een gelijkwaardige wereld te creëren.
De strijd steunen Op die bijeenkomst in Brazilië stonden veel vrouwen hun steun te betuigen aan de spreeksters. "Hoor jij hier ook bij?" vroeg ik eentje. "Nee" zei ze, "ik heb drie banen en vier kinderen – ik heb de energie niet ook nog deze strijd aan te gaan. Maar ik ben trots op die vrouwen en steun ze volkomen."
Ezel van de week Ik kijk niet neer op Nederlandse vrouwen die zich niét voor een gelijkwaardiger samenleving wensen in te zetten – omdat ze het al druk genoeg hebben, of omdat ze geen verantwoordelijkheid voor de wereld voelen buiten de bubbel van hun eigen gezin. Maar het minste dat ze kunnen doen is de noodzaak van die strijd onderschrijven. In volledige afhankelijkheid ervoor kiezen niets te doen 'het ultieme feminisme' noemen is vanuit je ivoren toren olijfolie gooien op de weg die anderen met zoveel moeite proberen te beklimmen. En als je dat zegt met een doctorstitel achter je naam, ben je simpelweg de ezel van de week.
Nog te verbeteren Nederland is Brazilië niet; gelukkig. Maar valt er hier niets te verbeteren? Is er niets om ons zorgen over te maken? Jawel hoor. Bijvoorbeeld dat politiek beleid wordt vormgegeven door mannen, die de vijf grootste partijen leiden. Of dat de private sector, die nog veel meer macht heeft, slechts sporadisch een vrouw op topniveau heeft – en dan nog niet eens in een beleidsfunctie, maar in de Raad van Commissarissen. Of dat de omvangrijkste vorm van geweld nog steeds huiselijk geweld is, waarbij afhankelijkheid de belangrijkste oorzaak is dat een vrouw zich niet kan ontworstelen. Of dat er nog steeds religieuze voorschriften zijn die vrouwen benadelen. Of dat de media, die een onuitwisbare stempel op de denkbeelden van onze kinderen drukken, wordt vormgegeven door mannen. Allemaal barrières die nog geslecht moeten worden om een gelijkwaardige wereld te creëren.
De strijd steunen Op die bijeenkomst in Brazilië stonden veel vrouwen hun steun te betuigen aan de spreeksters. "Hoor jij hier ook bij?" vroeg ik eentje. "Nee" zei ze, "ik heb drie banen en vier kinderen – ik heb de energie niet ook nog deze strijd aan te gaan. Maar ik ben trots op die vrouwen en steun ze volkomen."
Ezel van de week Ik kijk niet neer op Nederlandse vrouwen die zich niét voor een gelijkwaardiger samenleving wensen in te zetten – omdat ze het al druk genoeg hebben, of omdat ze geen verantwoordelijkheid voor de wereld voelen buiten de bubbel van hun eigen gezin. Maar het minste dat ze kunnen doen is de noodzaak van die strijd onderschrijven. In volledige afhankelijkheid ervoor kiezen niets te doen 'het ultieme feminisme' noemen is vanuit je ivoren toren olijfolie gooien op de weg die anderen met zoveel moeite proberen te beklimmen. En als je dat zegt met een doctorstitel achter je naam, ben je simpelweg de ezel van de week.