De mensen die aantoonbaar het meest geschikt zijn om ons te representeren, zijn tegelijkertijd de minst populaire keuze om dat daadwerkelijk te doen. Dit is vreemd en uniek aan de politieke beroepsgroep. Wat maakt dat politici zo gehaat zijn, terwijl mensen blijven geloven dat politiek noodzakelijk is? Het kwaad van de politiek lijkt vooralsnog te worden geaccepteerd als noodzakelijk, maar bijbehorend kwaadaardige politici eigenaardig genoeg niet.
Er zit een vreemde dubbelzinnigheid in dit geloof in een verlosser die een gewantrouwd systeem kan hervormen. Zelf geld meenemen naar het Witte Huis betekent ineens 'oncorrumpeerbaar', aangezien Trump niet afhankelijk zou zijn van het 'grote geld' waar Clinton graag politieke gunsten voor zou ruilen. Roekeloos gebrek aan diplomatiek inzicht wordt voor zijn fans een deugdelijke 'eerlijkheid', hij zegt immers 'gewoon wat hij denkt'. De kiezer is kortom op zoek naar iets onmogelijks: ongereptheid van geest, maar wel binnen een systeem dat bekend staat als corrumperend.
In plaats van naar het gehate systeem te kijken voor vernieuwing, focust de kiezer zich op de personen erbinnen. Hoe verder politici afwijken van de regels van hun beroep, hoe meer ze worden gewaardeerd. Hoe ongekwalificeerder, hoe beter. Hoe minder ervaring met de corrupte, politieke realiteit, hoe meer vertrouwen de kiezer in hem heeft en hoe minder hij daadwerkelijk gedaan heeft in de politiek, hoe sympathieker de nieuweling gevonden wordt.
Wie nog niets gedaan heeft, heeft immers niets fout gedaan. De vraag is, als iedereen gedwongen wordt om 'fout' te doen zodra hij de politieke ring betreedt, of de persoon dan wel het probleem is.
Wanneer een eenling het moet opnemen tegen een onrechtvaardig systeem, heeft bidden alleen in sprookjes zin. Maar politiek is geen sprookje, geen overwinning van David op Goliath.
Als de kiezer noodzakelijkerwijs teleurgesteld raakt door de Zondeval van een zoveelste politieke held, komt daar steeds een nieuw ongerept gezicht om de vergeefse hoop op te vestigen. Het systeem dat haar helden verstoot of corrumpeert schuift ondertussen geen millimeter op.
Het politieke bestel blijft op sterven na dood, alleen komt het door de periodieke herstoffering van het pluche met 'sympathieke nieuwelingen' nooit daadwerkelijk tot sterven.