Woedeburgers zijn overal, ook in het gelukkige Nederland. Wat drijft hen? Ze zijn boos en teleurgesteld over de inrichting van de maatschappij. Hun woede is niet altijd even intelligent, soms naïef.

Toch is er een onderliggende boodschap, een oprechte zorg. Men voelt dat de eigen wereld niet meer is zoals die geweest is. En men is uit op houvast en herstel. Brexit is een poging het Engeland van weleer te herstellen; Trump wil Amerika weer groot maken. Natuurlijk zijn dat illusies. Maar het is ook een illusie om gevoelens van ontheemding te kunnen negeren. Een intelligente politieke reactie neemt moraal en identiteit serieus – ook als dat betekent dat bepaalde groepen zich beledigd voelen.

In de politiek wordt veel 'meebewogen' met de grote veranderingen van markten, verengelsing, digitalisering en europeanisering. Het lijkt soms alsof men de keerzijden van deze ontwikkelingen niet wil zien, terwijl ze er wel zijn. Na jaren van ontgrenzing en imperial overstretch, zowel in de EU als de VS, is men op zoek naar een nieuwe binnenruimte. Het lokale is terug van weggeweest en niet alleen in het soort bier dat we drinken. Ook al is cultuur 'slechts' een kracht naast andere krachten, wie haar tart kan uiteindelijk een 'Nee, we doen niet meer mee' verwachten.

Het World Happiness Report stelt dat het in Nederland goed toeven is. Er zijn hier veel kansen en gelukkigen. Maar de woedeburger komt in dit rapport niet tot zijn recht. Interessant is het World Happiness Report zeker, maar kun je er diepte mee pijlen, historische omslagen in voorvoelen? Nietzsches Zarathustra zegt vrij vertaald: Geluk, wat boeit mij mijn geluk!? Niet geluk, maar identiteit houdt de mensen bezig. Wie zijn 'we' en hoe kunnen we de boel bij elkaar houden?