Ondanks alle hedendaagse pleidooien voor onthaasting, innerlijke rust, en niet te vergeten verveling, lijken we tot op heden toch vooral door te modderen met onze drukke levens. Een verklaring daarvoor is, zoals Ignaas Devisch daar terecht op wijst, dat we eigenlijk helemaal niet zitten te wachten op werkelijke verveling.
Gedoemd terug te vallen
Daar zit zeker wat in, maar ik zou er graag ook een sociologische verklaring aan willen toevoegen. Mensen hebben nu eenmaal niet alleen existentiële angsten, ze zijn ook ingebed in een socio-culturele context. We kunnen wel rust en verveling willen, maar als we in een omgeving leven die op een tegenovergestelde logica draait, zijn we gedoemd om steeds weer terug te vallen in onze drukke levens.
Loskoppelen van leefwereld
De mens is nu eenmaal een geestelijk-lichamelijk gesitueerd wezen; zijn handelen en denken wordt mede gevormd door de wereld buiten zijn hoofd. Exemplarisch voor onze neoliberale tijd is echter dat we de mens loskoppelen van zijn leefwereld. Het resultaat: structurele en maatschappelijke problemen worden telkens gereduceerd tot het individuele niveau.
Een ander tijdsregime
Als we dus werkelijk iets willen doen aan ons drukke bestaan, dan moeten we op meerdere niveaus iets veranderen. Het heruitvinden van gezamenlijke leefritmes en 'tussen ruimtes', openbare plekken waar een ander tijdsregime mogelijk is, lijkt mij daarbij essentieel.