De Zweedse filosoof Nick Bostrom sprak in 2008 zijn hoop uit dat we nooit leven op Mars zullen ontdekken. Als er in ons zonnestelsel maar liefst twee keer leven is ontstaan, is het namelijk onwaarschijnlijk dat het de enige plek met leven is. Een universum met miljarden planeten zou dan moeten wemelen van de beschavingen. Toch speuren we al vijftig jaar de sterren af zonder een teken van leven te vinden. Dit leidt tot een verontrustende hypothese.
Zelfdestructie Als leven overal ontstaat doch nergens is te vinden, dan is het waarschijnlijk dat intelligente wezens zichzelf steevast uitroeien voordat ze hun planetaire conditie ontstijgen. Dat voorspelt niet veel goeds voor de mensheid. Vandaar Bostroms hoop dat we moederziel alleen zijn. Als wij werkelijk uniek zijn hoeven we ons geen zorgen te maken over de zelfdestructie die in het andere scenario een universele wetmatigheid lijkt te zijn.
Vergiftigen, afslachten en prullen verzamelen Ik hoop ook dat we geen leven op Mars vinden, maar om een andere reden. Het zou inderdaad bevestigen dat het heelal wemelt van het leven, zodat het aannemelijk is dat er ergens beschavingen zijn met de capaciteit om contact met ons te leggen. Wat zouden dergelijke vreemde ogen echter zien? Een parasitaire soort die haar planeet gestaag vergiftigt. Een fanatieke soort die zichzelf afslacht in naam van hun favoriete fantasiewezens. Een genadeloze soort die haar meeste leden in abjecte omstandigheden plaatst om prullen voor een kleine bovenlaag te produceren.
Walging Buitenaardse toeschouwers zouden hun ogen in schaamte afwenden. Ze zouden zich voor ons verhullen. Leven op Mars maakt het inderdaad aannemelijker dat er talloze andere beschavingen bestaan. Ik voeg daar de hypothese aan toe dat zij ons waarschijnlijk wel degelijk zien, en dat ze van ons walgen. meer weten?
Zelfdestructie Als leven overal ontstaat doch nergens is te vinden, dan is het waarschijnlijk dat intelligente wezens zichzelf steevast uitroeien voordat ze hun planetaire conditie ontstijgen. Dat voorspelt niet veel goeds voor de mensheid. Vandaar Bostroms hoop dat we moederziel alleen zijn. Als wij werkelijk uniek zijn hoeven we ons geen zorgen te maken over de zelfdestructie die in het andere scenario een universele wetmatigheid lijkt te zijn.
Vergiftigen, afslachten en prullen verzamelen Ik hoop ook dat we geen leven op Mars vinden, maar om een andere reden. Het zou inderdaad bevestigen dat het heelal wemelt van het leven, zodat het aannemelijk is dat er ergens beschavingen zijn met de capaciteit om contact met ons te leggen. Wat zouden dergelijke vreemde ogen echter zien? Een parasitaire soort die haar planeet gestaag vergiftigt. Een fanatieke soort die zichzelf afslacht in naam van hun favoriete fantasiewezens. Een genadeloze soort die haar meeste leden in abjecte omstandigheden plaatst om prullen voor een kleine bovenlaag te produceren.
Walging Buitenaardse toeschouwers zouden hun ogen in schaamte afwenden. Ze zouden zich voor ons verhullen. Leven op Mars maakt het inderdaad aannemelijker dat er talloze andere beschavingen bestaan. Ik voeg daar de hypothese aan toe dat zij ons waarschijnlijk wel degelijk zien, en dat ze van ons walgen. meer weten?
Toen er water werd ontdekt op Mars, werden mensen waanzinnig enthousiast. Waar water is, is leven. Het zou een hele geruststelling zijn om te weten dat we niet alleen zijn in dit grote, kille heelal. Maar Nick Bostrom vindt van niet. Hij noemt het een wetenschappelijk interessante ontdekking, maar een slecht voorteken voor de toekomst van de mensheid. Lees hier zijn beruchte artikel 'Where are they? Why I hope the search for extraterrestrial life finds nothing'.