Toen die NL-alert met dat rotgeluid op mijn telefoon binnenkwam, schrok ik me een hoedje. Dat was nieuw, want voorheen nam je slechts zijdelings kennis van een 'crisis'. Zoals bij de maandelijkse test van de noodsirenes. Ramp? Zal wel niet. Maar nu — de NL-alert werd gestuurd, omdat het 112-noodnummer tijdelijk buiten gebruik was — flitste het door mijn hoofd: 'We finally, really, did it.'
Net toen ik zoals Charlton Heston in Planet of the Apes (1968) op mijn knieën wilde zakken — in de slotscène waarin hij zich realiseert dat de mensheid de aarde heeft uitgewist, dat hij de hele tijd op aarde was en niet op een of andere verre planeet waar gekken (apen) het voor het zeggen hebben — dacht ik: rustig, rustig, het was maar een NL-alert. Kun je wel zeggen, maar goedbeschouwd is het hele leven een aaneenschakeling van angstwekkende NL-alerts geworden. Het lijkt wel of er ieder moment iets ergs kan gebeuren, alsof er geen 'dagelijkse sleur' meer is, alsof bizarre zaken het 'nieuwe normaal' zijn geworden.
Neem deze: in een radio-interview wordt Boris Johnson, naar alle waarschijnlijkheid de volgende premier van Groot-Brittanië, gevraagd naar wat hij doet voor ontspanning. In een clip van het gesprek zie je hem nadenken. Vervolgens komt hij, anders kun je het niet stellen, met een leugen. Hij zegt, 'Ik schilder… bussen… ik neem houten kratten… en ik verf ze… en ik maak er bussen van, met mensen, passagiers die allemaal een fijne tijd hebben. Bussen met lage emissies, bussen die goed zijn voor het milieu.'