'Good evening ladies… and remaining gentlemen.' Seth Meyers' openingszin tijdens zijn presentatie van de Golden Globes, afgelopen zondag, illustreert de diepe crisis waarin mannen zich bevinden door #MeToo. Inderdaad: wil de laatste heer het licht uitdoen.

De crisis (en ja, de crisis ís veel groter voor vrouwen) komt door de dagelijkse onthullingen over seksuele intimidatie en misbruik en wat al niet meer. Voor mannen rijst de vraag: hoe moet je dán nog een vrouw verleiden?

Als het aan de Franse diva Catherine Deneuve ligt in ieder geval niet door je als een door 'moderne feministen' gecastreerde te gedragen.

Zo kras stelt ze het niet, maar het is wel wat ze bedoelt. Deneuve is begrijpelijkerwijs in opspraak geraakt door een open brief die ze samen met zo'n honderd andere Françaises aan het dagblad Le Monde heeft gestuurd. Hierin verdedigen de vrouwen de 'vrijheid om lastig te vallen', want dat is 'onmisbaar voor de seksuele vrijheid'. Ze onderkennen dat 'verkrachting een vergrijp' is, maar vinden dat 'opdringerige of onbeholpen verleiding' dat niet is. Tenslotte: 'hoffelijkheid is geen machistische reactie'.

Dat laatste is interessant. Want hoe verhoudt zich hoffelijkheid tegenover verleiding?

Kun je tegelijk heer en aartsverleider Casanova zijn, of nog krasser heer en duistere Markies De Sade. Of heer en de wellustige burggraaf Valmont in Les Liaisons dangereuses (1782), om maar een paar beroemde mannen te noemen die weinig op hadden met het puritanisme?

Tekst loopt door onder de video.

Het antwoord vinden we in een ánder verhaal over dames en hun heren: The Crown, een schitterende serie over het Britse koningshuis die op Netflix te zien is. In een aflevering uit seizoen twee waarin enfant terrible prinses Margaret op mannenjacht gaat, lijkt het puritanisme te botsen met de regels van het verleidingsspel. Maar dan gebeurt er iets interessants: het keurslijf van conventies, waar de Britten patent op hebben, blijkt óók uitermate geschikt voor het opwekken van erotische spanning.

Wat achtergrond over Margaret, zusje van koningin Elizabeth: halverwege de jaren vijftig is zij een stuiterbal van erotische begeerte en seksuele frustratie (zo wordt ze in ieder geval uitgebeeld in de serie). Met de liefde van haar leven - group captain Peter Townsend, een dodelijke saaie man van middelbare leeftijd - mag ze van het Huis van Windsor niet trouwen. Want gescheiden én beneden haar stand. Margaret in crisis — juist door de combinatie van regels en opvattingen over fatsoen waarbij ze zich gedwongen moet neerleggen.

Tekst loopt door onder de video.

Gelukkig voor haar verandert Engeland in rap tempo. We schrijven begin jaren zestig. De tijd van de mods (modernisten) die in Londen naar jazz luisteren en feesten totdat ze erbij neervallen, waarbij vrije seks een centrale plaats inneemt (het moge duidelijk zijn: in swinging London is er geen sprake van #MeToo, of het moet gaan over een uitnodiging voor groepsseks).

In de aflevering belandt Margaret op een feestje waar ze ene Tony Armstrong-Jones ontmoet, een fotograaf met een reputatie (maar dit weet ze dan nog niet). Hij staat er namelijk om bekend dat hij graag jonge meisjes naar zijn atelier in Pimlico Road lokt om hen te fotograferen.

Margaret voelt zich meteen aangetrokken tot Tony, en hij tot haar. Maar allebei laten ze niets merken. Niet meteen. Juist dit — ruimte gecreëerd door suggestie en nuance — is spannend en onweerstaanbaar, en ook Margaret belandt in Tony's atelier. Hij maakt een foto van haar, niet met een camera op statief, maar met de hand. Wat al behoorlijk erotisch is in Margarets ogen — dat vindt ze vreemd, mysterieus.

In de donkere kamer mag ze de foto zelf ontwikkelen. Hij komt achter haar staan om haar te laten zien hoe je met tang en fixeermiddel te werk gaat. Het verleidingsspel bereikt zijn hoogtepunt: misschien raakt hij haar nu aan, maar misschien ook weer niet (ik denk: heel licht, heel subtiel). Punt is: zij wil dit, en hij voelt dat aan. En aarzelt op dat moment niet, maar handelt. Cruciaal: timing.

Tekst loopt door onder de afbeelding.

© Brainwash

Actrice Vanessa Kirby als prinses Margaret in The Crown.

De scène eindigt met een rit achterop zijn motor door de straten van Londen. Margaret doet haar armen om zijn middel heen.

Wat er vervolgens gebeurt, is bekend: in 1960 trouwde prinses Margaret met Tony Armstrong-Jones, die Lord Snowdon werd. Het huwelijk werd zo'n tien jaar later weer ontbonden, maar dat is minder relevant hier. Waar het om gaat is hoe ze elkaar verleiden in die scène in zijn atelier.

Het kan dus toch, zien we in The Crown: seksuele avances zónder enige vorm van vergrijp. Misschien is dit precies wat de Françaises onder leiding van Deneuve bedoelen met hun manifest tegen #MeToo: zonder erotische spanning, zonder het gevaar van misverstanden en verkeerde inschattingen, is het leven veel minder interessant. Om niet te zeggen: onuitstaanbaar.

Dan dien je je als man wel te gedragen naar voorbeeld van Lord Snowden in The Crown, volgens een bericht in The Daily Mail 'the randiest man alive', gevaarlijk, dus, en toch, in ieder geval in die ene aflevering, every inch a gentleman.