Een jonge, eenzame vrouw raakt verzot op een aantrekkelijke advocate in de nieuwe film Certain Women, maar het gevoel is niet wederzijds. Hiermee is de tafel gedekt voor de tragedie van de onbeantwoorde liefde.

Het betreft een drieluik waarin de losse verhaallijnen slechts sporadisch in elkaar overvloeien om de fragmentarische, willekeurige aard van het moderne leven te reflecteren.

Laten we inzoomen op een van de drie personages uit de titel: Jamie. Een jonge vrouw van rond de twintig. Werkt op een boerderij in een verlaten gebied in de Amerikaanse staat Montana. Robbedoes. Werkt met paarden. Draagt mannenkleren: jeans, laarzen, cowboyhoed. En ze is eenzaam.

De tekst loopt door onder de video.

Trailer van Certain Women (2016)

Op een avond rijdt Jamie zoals gewoonlijk in haar pick-up truck rond. Uit verveling, maar meer nog om te ontsnappen aan de eenzaamheid die haar leven overheerst. In ieder geval is het puur toeval wanneer ze de middelbare school passeert en ziet dat er een rij auto's staat. Ze besluit nader onderzoek in te stellen en ontdekt dat het gaat om een avondcursus gegeven door de bloedmooie Beth, een advocaat die leraren bijpraat over allerlei juridische onderwerpen.

Je zou kunnen zeggen: dit is liefde op het eerste gezicht. Maar misschien is Jamie's gevoel complexer dan dat wanneer ze achter in het leslokaal plaatsneemt om naar Beth te luisteren. Het is bijna alsof haar gevoel van alleen zijn haar blind maakt. Ze is verbeten, haast gevaarlijk.

In ieder geval is er een connectie tussen de twee vrouwen. Na de les gaan ze naar een nabijgelegen restaurant, waar ze merken dat ze elkaars gezelschap waarderen. Toch is er van meet af aan de suggestie van ongelijkheid. Waar Jamie terughoudend is, daar vertelt Beth ongeremd over haar frustraties. Over hoe lastig het voor haar is deze cursus te geven. Ze moet immers wekelijks een autoreis van acht uur maken. Het is hartje winter en 's avonds laat zijn de bevroren wegen levensgevaarlijk.

De week daarna woont Jamie de cursus opnieuw bij — als excuus om Beth weer te zien. Maar dan blijkt dat Beth is gestopt met lesgeven. Jamie is teleurgesteld. Op het randje van wanhoop.

Terzijde: deze gevoelens zien we niet geacteerd door de personages terwijl we naar de film kijken. Ze werken onder de oppervlakte op ons in. We verzinnen ze onwillekeurig, en dat betekent dat de film naar óns kijkt: hij dwingt ons eerlijk te zijn over onze eigen gevoelens van eenzaamheid en wanhoop.

Jamie besluit naar Livingstone te rijden, het stadje waar Beth werkt. Ze arriveert er diep in de nacht. Ze parkeert in het centrum en slaapt in haar auto. 's Ochtends gaat ze op zoek naar Beths kantoor. Na een tijdje vindt ze dat. En dan is het wachten totdat Beth opdaagt.

Daar is ze. Jamie stapt uit haar auto en loopt de verbijsterde Beth tegemoet.

Jamie zegt: 'Ik wist dat ik moest komen, anders zou ik je nooit weer zien.'

Beth weet niet hoe te reageren. De situatie is pijnlijk, temeer wanneer Jamie zich juist op dit moment realiseert dat zij het allemaal totaal verkeerd heeft ingeschat — Beth voelt niet wat zij voelt. De harde werkelijkheid is dat deze liefde onbeantwoord zal blijven.

Wanneer de schellen Jamie van de ogen vallen is de tragedie compleet: zij zat zo vast in haar eigen gevoelens van eenzaamheid en verborgen verlangens dat ze geen idee had van wat Beth voelt of wil, van wat de jonge advocate überhaupt kan geven qua liefde of verliefdheid.

Dat de film in een gevangenis eindigt — weer een andere verhaallijn, maar desalniettemin vernietigend effectief en relevant — zegt alles. Wie niet over het eigen verdriet en falen en dwanggedachten heen kan treden, zet zichzelf onherroepelijk achter tralies. Sterker, als de liefde blind maakt, dan maken eenzaamheid en verlangen nog blinder.