We maken een gouden tijdperk van de filmische horror mee, juist omdat de kwestie van identiteit zo sterk leeft: wie ben ik, wie is de Ander. Man, vrouw. Homo, hetero. Zwart, wit. En telkens, ook wat er tussen die uiterste polen ligt. Identiteit. Juist nu het Halloween is — en er een nieuwe Halloween-horrorfilm in de bioscoop is — worden we met de neus op de feiten gedrukt wat betreft de politiek van anders zijn.
Deze week, woensdag, is het Halloween, oftewel All Hallow's Eve, de avond voor het christelijke feest van de Allerheiligen. Maar ook is het Samhain, het oude Keltische feest waarmee heidenen het einde van de oogst en het begin van de winter vierden, van het donkere tijdperk.
Of je gelovig bent of niet, Halloween betekent horror, en horror is altijd met ons. Iedere dag, zonder uitzondering — lees de kranten maar — worden we geconfronteerd met dood en lichamelijk verderf, met daden gepleegd door mensen die er uitzien als wij, maar die we als monsters of zelfs boze geesten typeren.
De Ander — daarin ligt horror. De aanwezigheid van het ondefinieerbare, van wat we niet kennen en niet willen kennen. De horror van 'andersheid'.
Tekst loopt door onder de afbeelding.