Carmen Felix over haar boek 'Je kunt het ook nooit goed doen'.

Carmen Felix bespreekt haar ergernissen over de wereld in haar boek; 'Je kunt het ook nooit goed doen', dat eind vorig jaar verscheen. Aan de hand van muziek spreekt ze erover met Johan Fretz in de podcast Brainwash (abonneer je via Apple, Spotify, of RSS-feed).

Je pleit tegen fulltime

'Absoluut. Ik vind het idee van een 40-urige werkweek echt gestoord. Het lijkt me niet gezond. Ik ben een tijdje hoofdredacteur van De Gladiool geweest, een online satirisch magazine. Ik werkte vier dagen in de week en lag 's nachts in bed vaak te malen over de bezoekersaantallen. Om mij heen zie ik hoe mensen pochen met hoe druk ze zijn. We zijn te geobsedeerd met vragen als: waar ben ik in mijn carrière, wat heb ik al bereikt, ben ik al verder dan jij of iemand anders van mijn leeftijd? Ik word daar moe van. Als jong persoon word je vaak geacht goed te zijn in meerdere dingen tegelijk. Pas dan heb je kans om succesvol te worden. Jonge mensen zitten denk ik mede hierdoor in burn-outs.'

Je schreef je boek voor jonge dertigers. Is het een reactie op de generatie van onze ouders,

'Misschien wel. Ik denk dat wij tot een generatie behoren die zo hard kan werken als ze maar wil, maar altijd net iets minder voor elkaar zal krijgen dan de generatie ervoor. En dan heb ik het nog niet eens over de huizenmarkt. Ik probeer me er een beetje aan te onttrekken. Als ik dan toch in een huurhuis woon, waarom zou ik dan niet kunnen proberen rond te komen van een bedrag waarvoor ik me niet kapot hoef te werken, en zo de ruimte overhouden waar ik gelukkig van word?'

'De term vrij beroep zegt het al, wij hebben de mogelijkheid om zelf onze tijd in te delen. Dat is een voorrecht. Mensen die op de Zuidas werken of in een ziekenhuis hebben dat niet, die moeten hun uren draaien. En ik zie ook in dat het relatief is. Chirurgen redden levens, in vergelijking daarmee heb ik het zo zwaar nog niet. Maar ik denk dat met name mensen die in de culturele sector werken wel die ruimte zouden kunnen nemen.'

Wat levert het jou op om uit de ratrace te stappen?

'Een rustiger hoofd. Ik denk dat dat het grootste goed is dat het me heeft opgeleverd. Het heeft me niet meer geld opgeleverd, ik had meer geld toen ik nog in loondienst was. Toen ik nog onderdeel was van die ratrace. Heel lang heb ik gedacht dat mijn zeventiende mijn beste jaar was, en dat het daarna alleen maar bergafwaarts is gegaan. Ik was onbezorgd, vrij, de hele wereld lag aan mijn voeten. Ik heb om die reden ook een hekel aan mijn verjaardag. Vieren dat je dichter bij de dood bent, ik vind dat iets heel macabers hebben.'

Wat maakt jou een echte feminist?

In mijn hoofd leef ik al in een wereld waarin mannen en vrouwen al gelijk aan elkaar zijn, op elk vlak. Een nepfeminist vind ik iemand die H&M t-shirtjes draagt die gebreid zijn door Cambodjaanse meisjes in naai-ateliers. Ik vind het zo vet aan de feministische stroming dat vrouwen zo vrij zijn met hun seksualiteit. Dan heb ik het niet over je tepels laten zien op instagram, maar doen wat je wilt met wie je wilt. Als je in een whatsappgroep van vriendinnen gaat is het relatief vrij hoe er wordt gepraat maar zodra je in de buitenwereld komt dan wordt er toch nog van vrouwen verwacht dat we supercombinaties zijn van bescheidenheid, zorgzaamheid, een belachelijke schoonheid en preutsheid. Dat is dan het meest aantrekkelijke wat je kan zijn als vrouw. Terwijl als je mischien een grote bek hebt en zegt hoevaak je seks hebt, ben je een aansteller en een hoer. Heel veel mannen kunnen schitteren in hun mediocre-ness, maar als vrouwen iets van dat lichtelijk ordinaire vertonen worden ze al gauw afgedaan.

Je boek heet: je kunt het ook nooit goed doen, maar je kunt het dus ook wél goed doen.

Ik leer mijzelf ook de hele tijd dingen. Ik ben wel bezig met het goede daarin. Toen ik het boek schreef dacht ik; dit zijn issues in de wereld, we doen het nooit goed. Maar tijdens het schrijven ben ik erachter gekomen dat er dus wel een manier van leven voor mij is die werkt.