In 2017 bewezen vrouwen van over de hele wereld dat een Twitterhashtag kan uitmonden in een beweging met revolutionair potentieel ver buiten de grenzen van het medium. Nu 2018 nog maar net is begonnen, is er in Amerika een nieuwe hashtag die de vanzelfsprekendheden van mannen met geld en macht aan het wankelen brengt: #NeverAgain.

De beweging ontstond in de nadagen van de zoveelste schietpartij op een Amerikaanse highschool, dit keer in Florida, nog geen twee weken geleden, op Valentijnsdag. Het begon als een verhaal waarvan we de gruwelijke plotwendingen inmiddels maar al te goed kennen: een doorgedraaide jongen betreedt zijn voormalige school met een paar semi-automatische wapens en schiet in drie minuten zeventien leerlingen en docenten dood. Maar het vervolg van dit verhaal was anders.

Waar normaal gesproken de nabestaanden een stille wake houden, politici hun thoughts en prayers aanbieden en er weer een stijging in de verkoop van het aantal wapens aan particulieren te zien is, weigerden de slachtoffers van het drama dit keer mee te gaan in dat verhaal. In plaats van stille rouw, kozen de scholieren voor een luid protest. Trump kreeg een middelvinger voor zijn thoughts and prayers, de woordvoerster van de National Rifle Association werd frontaal aangevallen, en de senator van Florida, Marco Rubio, maakte er een gênante vertoning van toen hij niet kon beloven geen geld meer aan te nemen van de almachtige NRA.

Tekst loopt door onder de afbeelding.

© Brainwash

Emma Gonzalez, overlevende van de schietpartij in Florida, bij een toespraak in Fort Lauderdale (foto: AFP/Rhona Wise).

Inmiddels worden er op 24 maart grote protestmarsen door heel het land georganiseerd, breed gesteund door mensen als Obama, Oprah, Amal en George Clooney. Grote bedrijven als United Airlines, Delta en Hertz hebben hun samenwerking met de wapenlobby inmiddels stopgezet. Zoals de vrouwen van #MeToo besloten dat het wel mooi was geweest met hun rol van zwijgend slachtoffer, zo besloten Amerikaanse scholieren dat het klaar was met hun rol als zwijgende kinderen. En wat blijkt? Hun onmondigheid is geen biologisch feit maar een sociaal construct.

Het idee van het kind als onschuldig, puur wezen werd gecultiveerd tijdens de Romantiek. Het was met name de Franse filosoof Jean-Jacques Rousseau die, in zijn Emile, of Over de opvoeding, invloedrijk was in het denken over de kindertijd als een soort heiligdom, vrij van de zorgen en gevaren die het volwassen leven met zich meebrengt. Nog altijd wordt die romantische notie van een kindertijd als vacuüm breed aangehangen.

Deels is dat terecht: een kind is hulpelozer dan een volwassene, en verdient daarom meer bescherming. Maar al te vaak wordt de zogenaamde onschuld van het pure kind gekaapt voor allerlei agenda's die met onschuld niets van doen hebben. Kinderen worden gebruikt als schild voor allerlei politieke doeleinden, zonder dat politici daarbij erkennen dat kinderen, jongeren, niet in een sprookje leven, maar in de werkelijkheid, die, net als voor volwassenen, keihard kan zijn.

Tekst loopt door onder de video.

De kracht van de opkomende #NeverAgain-beweging zit hem juist in de veronderstelde machteloosheid van haar leden. Dit zijn jonge mensen die nooit eerder gehoord zijn. Ze hebben geen enkele officieel erkende macht, nog geen carrières. Ze hebben, met andere woorden, niets te verliezen. Bovendien hebben ze een manier gevonden om hun angst om te zetten in woede, en hun woede in daadkracht.

Op The Huffington Post las ik een artikel over de beweging, waarin stond vermeld dat de jongeren van Never Again hun kindertijd opofferen voor een groter goed. Zelf zou ik eerder pleiten voor een minder vacuüm getrokken notie van kindertijd, waarbij we erkennen dat het geen paradijs van onschuldige ledigheid is, maar een poreuze werkelijkheid waar het moois en het lelijks van de wereld voortdurend binnensijpelt.