Het moederschap kan een transformatief effect hebben op het werk van een theatermaker en schrijver. De werken die ik na de geboorte van mijn kinderen maakte, zijn als het ware cadeautjes aan mijn kinderen. De columnbundel Het Groeit, Het Leeft gaat over mijn kinderen, en de roman En We Noemen Hem is speciaal geschreven voor mijn eerste zoon. Dat schreef ik omdat ik iets aan hem wilde vertellen. Hij is nog heel klein (hij is nu drieënhalf jaar oud) maar ik had de behoefte om iets groots te doen.
Als je kleine kinderen hebt, ben je zo bezig met de dagelijkse dingen − eten prakken, luiers verschonen − en ik wilde iets groters, ik wilde iets maken voor hem. Iets waar hij over twintig jaar ook nog iets aan heeft. Dat geldt ook voor mijn columns, die schrijf ik omdat ik denk dat het leuk is om ze later terug te lezen, en niet te vergeten hoe deze tijd was.
Schrijven geeft mij een manier om beter naar mijn kinderen te kijken. Als je gaat schrijven, ga je aandachtiger kijken. Je observeert op een andere manier. Je gaat inzoomen en je wilt precies zijn. Je wilt de juiste woorden vinden, dus moet je precies weten wat je ziet en wat je voelt. Daarvoor moet je afstand nemen. En juist als je afstand neemt, als je je kinderen gaat beschrijven, komen ze heel dichtbij.
Tekst loopt door onder de afbeelding.