Het aantal vrouwen in de top van grote ondernemingen in Nederland is bedroevend. In de financiële sector heb ik me als econometriste (dit vrouwelijke woord bestaat volgens mijn tekstverwerker niet) regelmatig over de monocultuur van oude blanke mannen in grijze pakken verwonderd. Na drie jaar heb ik het bijltje erbij neergegooid, ik miste vrouwelijkheid.
Redenen voor ondervertegenwoordiging Ik zou het hier kunnen hebben over de reden dat vrouwen ondervertegenwoordigd zijn in bestuurskamers. Over discriminerende selectieprocedures, 'old boys networks' ("oude mannen met sigaren die elkaar commissariaatjes toespelen"), vastgeroeste ideeën over de capaciteiten van vrouwen. Of over de meest aangevoerde verklaring dat vrouwen zelf verantwoordelijk zijn voor hun carrière ("Ze kiezen er toch zelf voor om kinderen te krijgen?").
Nastrevenswaardig doel? Ik zou het kunnen hebben over óf de gelijke vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in de top een nastrevenswaardig doel is. Over het positieve verband tussen vrouwen in de top en bestuurstaken, strategie-ontwikkeling en tal van andere zaken. Of over bijvoorbeeld gelijkheid, rechtvaardigheid en democratische besluitvorming.
Zelfregulerende aanpak Ik zou het kunnen hebben over waarom omringende landen meer succes hebben met een zelfregulerende aanpak (maar dan in combinatie met een sterke rol van de media en meetbare doelstellingen) zoals het Verenigd Koninkrijk en Finland. Of juist met een hard quotum en harde sancties zoals Frankrijk, België, Italië en Duitsland.
Catch-22 Maar er is sprake van een catch-22. Om meer vrouwen aan de top te krijgen (ze zijn er), zijn er meer vrouwen nodig. Niet alleen in de top, maar ook eromheen. Dus dames rond de top: hou vol en blijf zitten waar je zit. De termijn voor 30% vrouwen in de top is verlengd tot 2020. Oftewel: als het aan onze overheid ligt komt er misschien over vier jaar -misschien - verlossing. Dan moeten we wel eerst inzien dat een streefcijfer zonder sancties niet genoeg is. meer weten?
Redenen voor ondervertegenwoordiging Ik zou het hier kunnen hebben over de reden dat vrouwen ondervertegenwoordigd zijn in bestuurskamers. Over discriminerende selectieprocedures, 'old boys networks' ("oude mannen met sigaren die elkaar commissariaatjes toespelen"), vastgeroeste ideeën over de capaciteiten van vrouwen. Of over de meest aangevoerde verklaring dat vrouwen zelf verantwoordelijk zijn voor hun carrière ("Ze kiezen er toch zelf voor om kinderen te krijgen?").
Nastrevenswaardig doel? Ik zou het kunnen hebben over óf de gelijke vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in de top een nastrevenswaardig doel is. Over het positieve verband tussen vrouwen in de top en bestuurstaken, strategie-ontwikkeling en tal van andere zaken. Of over bijvoorbeeld gelijkheid, rechtvaardigheid en democratische besluitvorming.
Zelfregulerende aanpak Ik zou het kunnen hebben over waarom omringende landen meer succes hebben met een zelfregulerende aanpak (maar dan in combinatie met een sterke rol van de media en meetbare doelstellingen) zoals het Verenigd Koninkrijk en Finland. Of juist met een hard quotum en harde sancties zoals Frankrijk, België, Italië en Duitsland.
Catch-22 Maar er is sprake van een catch-22. Om meer vrouwen aan de top te krijgen (ze zijn er), zijn er meer vrouwen nodig. Niet alleen in de top, maar ook eromheen. Dus dames rond de top: hou vol en blijf zitten waar je zit. De termijn voor 30% vrouwen in de top is verlengd tot 2020. Oftewel: als het aan onze overheid ligt komt er misschien over vier jaar -misschien - verlossing. Dan moeten we wel eerst inzien dat een streefcijfer zonder sancties niet genoeg is. meer weten?
Bekijk hier hoe Arjen Lubach het 'old boys nework' demonstreert als "oude mannen met sigaren die elkaar commissariaatjes toespelen". En op zoek gaat naar het woord voor de ondoordringbare barrière die vrouwen op weg naar de top ervaren. Die je niet ziet. Een soort... doorschijnend dak. Help hem even.