Wat mij is opgevallen is de berichtgeving over de schietpartij in München. Ik las vanochtend bijvoorbeeld De Volkskrant, waarin ontzettend veel aandacht wordt besteed aan de dader, wel drie pagina's lang.
Met naam en foto in de krant
Zijn foto staat in de krant zonder balkje voor zijn ogen, zijn voor- en achternaam worden genoemd en er staat zelfs een foto van het flatgebouw waar zijn ouders wonen. De voorzorgsmaatregelen die we hebben getroffen voor privacy worden volledig genegeerd. De ouders van deze jongen moeten al leren leven met het feit dat zij een kind op de wereld hebben gezet dat 9 mensen heeft gedood en zelfmoord heeft gepleegd, en dan staan ze ook nog met hun naam in de krant. Het lijkt mij dat we er voor moeten zorgen dat de nabestaanden het niet nog moeilijker wordt gemaakt. Bij binnenlandse incidenten hielden kranten meestal aan dat de achternaam niet wordt prijsgegeven, zoals Volkert van der G., maar bij buitenlandse schietpartijen doen we dat niet, zoals bijvoorbeeld bij Anders Breivik. Steeds meer kranten neigen er tegenwoordig naar ook bij binnenlandse misdrijven gewoon namen en foto's te vermelden. Een beweging de andere kant op, waarbij ook over buitenlandse daders terughoudend wordt bericht, lijkt me veel beter.
Doden omwille van de roem
De schietpartij in München heeft ook niets met IS te maken: deze jongen was een uitgesproken racist, en heeft zelfs nog geroepen: 'Ik ben een Duitser!' Deze daad is niet verbonden aan een terroristische organisatie. Het gaat om een jongen die zich miskend voelde en tot een daad besloot waarmee hij bekendheid hoopte te verwerven. Het probleem is dat die strategie ook werkt. Net als bij de man die tijdens Koningsdag de menigte in reed met de auto: iedereen weet zijn naam nog. Hetzelfde riedeltje herhaalt zich iedere keer: de verslaggevers gaan naar de buurt waar de dader vandaan komt en de buurt zegt dan: 'Ik had het niet zien aankomen, hij was zo'n normale jongen.' Dat is eigenlijk geen nieuws, maar het wordt wel als nieuws gepresenteerd. Daarmee wordt de effectiviteit van zo'n daad wel vergroot. Het leidt tot kopieergedrag.
Morele verantwoordelijkheid
In de eerste plaats kijken de media naar hoe ze geld kunnen verdienen en niet naar de ethische kant. In een ideale wereld zouden ze dat wel doen. Wat mij betreft hebben ze een grote verantwoordelijkheid en zouden ze zich daar ook naar moeten gedragen. Het feit dat een krant niet eenzijdig moreel terughoudend kan gaan zijn, omdat andere kranten dan alsnog doen wat ze willen, maakt het lastig. Maar als we afspraken over berichtgeving rond het Koningshuis kunnen afdwingen, waarom dan niet over massamoorden?
Daan Doesborgh sprak in de studio van Brainwash Zomerradio verder over de rol van de media in de schietpartij in München.