De teksten die Spotify voorschotelt zijn voor alle gebruikers hetzelfde. Ze vertellen me dat ik een uniek persoon ben met een heel eigen geluid. Ik heb honderden genres beluisterd (ik had geen idee dat er zoveel genres bestonden) en maar liefst vijf mensen beïnvloed met mijn 'zorgvuldig gecureerde' afspeellijsten. Mijn meest beluisterde artiest is Bad Bunny. Dat was wereldwijd ook de meest beluisterde artiest. Tot zover mijn hoogstpersoonlijke, verfijnde smaak.
We willen ons gezien en gekend voelen, naar dat schermpje kijken en zeggen: kijk, zo voelt een geslaagde Kerstmis. Kijk, dat is veiligheid en nabijheid. Kijk, zo zag mijn jaar eruit. Maar is dit ook hoe mijn jaar eruitzag? Ik bedoel dit nog niet eens op de feitelijke manier (Spotify blijkt zich bij het jaaroverzicht alleen te baseren op data van 1 januari t/m 31 oktober, de laatste twee maanden tellen niet mee). Ik bedoel: is dit echt hoe het jaar klonk?
'Data gedijen bij actie,' schrijft Miriam Rasch in haar boek Frictie; ethiek in tijden van dataïsme, dat dit jaar uitkwam. Zodra je in beweging komt, beginnen de apparaten te zoemen, leggen vast waar je je naartoe beweegt, op de kaart, of op het internet. Het is geen toeval dat de liedjes uit mijn hardloop-playlist zonder uitzondering hoger scoren in mijn hoogstpersoonlijke top-100 dan de liedjes die ik zelf aan dit jaar verbind: muziek die op de achtergrond achteloos door kan lopen, draai ik vaker dan de muziek die iets van me vraagt, die me stil doet staan.
Misschien is het niets. Ik bedoel, misschien is het 'niets' precies wat ontbreekt: misschien was in een jaar als het afgelopen jaar de dingen die we niet hebben gedaan wel het belangrijkst. De reizen die we niet hebben gemaakt, de avonturen die we niet hebben beleefd, de afterparties die niet zijn gehouden, de mensen die we niet hebben omhelsd, de stoelen aan de eettafel die leeg blijven: niets daarvan is te herleiden uit de data die we achterlaten wanneer we in beweging zijn.
De mooiste dingen kun je geen 23 uur lang beluisteren, omdat ze pijn doen, ongemakkelijk in het gehoor liggen, of ingewikkelde herinneringen bovenhalen. Canción sin miedo, een van de mooiste en indrukwekkende liedjes van het afgelopen jaar, is een ode aan en klaagzang voor de slachtoffers van femicide. Het is me nog niet gelukt dit lied te horen zonder ervan te huilen, maar ik zal het niet meer dan twintiger keer geluisterd hebben. In mijn top 100 komt het niet voor.