Artikelen

Besmettingscijfers, ziekenhuisopnames, overlijdenscijfers, de R-waarde; cijfers spelen een belangrijke rol in onze omgang met de onzekerheid van de coronacrisis. Volgens Sanne Blauw, journalist bij De Correspondent, komt dat voort uit een behoefte aan zekerheid.

Als je sorry zegt omdat je op zoek bent naar verlossing, maak je de situatie alleen maar erger, schrijft Gawie Keyser naar aanleiding van het 'sorry' van Rutte, De Jonge en Grapperhaus.

Als kind droomde biomedisch ingenieur Dan Jing Wu van een superkracht waarmee ze mensen beter zou kunnen maken. Een droom die ze nu tot werkelijkheid maakt.

Steeds meer ziet schrijver Anne van den Dool ze om zich heen: leeftijdsgenoten die zich vastlopen, die zich kapot gewerkt hebben en met een burn-out bij de dokter belanden. Misschien nog wel zorgwekkender is dat er gedaan wordt alsof die burn-out erbij hoort, een logisch onderdeel van het carrièrepad.

De coronacrisis laat zien wat onzekerheid met de samenleving doet. Volgens psychiater Floortje Scheepers kunnen we als samenleving en individu daar slecht mee omgaan.

De dode moeder is een gevestigd thema in de literatuur. In veel series en films is het een zogenoemde trope. Waarom, vraagt sociaal wetenschapper Linda Duits zich af.

Niet-weten wordt vaak gezien als domheid of zwakheid. Ten onrechte, volgens filosoof Pieter Adriaens. Niet-weten is het begin van kennis.

Wat is de plek van natuur in onze samenleving? Bestaat de natuur nog wel in dit tijdperk? En hoe blijven we er zorg voor dragen? Door haar haar gang te laten gaan, of juist door in te grijpen? Journalist Addie Schutte zet verschillende opvattingen op een rijtje.

Openhartig, dromerig maar onverschrokken spreken ze in je oor, en vertrouwen je innige details toe over hun verlangens, sensualiteit en intimiteit. Voor installatie BLOOS, de mannen, voerde theatermaker Marte Boneschansker gesprekken met mannen tussen de 18 en 96 jaar oud. Over mannelijkheid, hun lichaam en wie zij zijn voorbij dat lichaam.

Hoe kunnen we als land en samenleving accepteren wie we zijn door de gevolgen van ons koloniaal verleden? We spreken met theatermaker Ira Kip over inclusief herdenken en de lange weg van bewustwording die Nederland nog te gaan heeft.

Waarom lezen essentieel is om het leven in begrijpen, stelt filmjournalist Gawie Keyser. En daarom is het zo zonde dat het nog maar zo weinig gedaan wordt.

Er is iets vreemds aan de hand
in Nederland. Nederlandse burgers zijn boos, en toch behoudend in het stemhokje. Financieel geograaf Ewald Engelen laat zien dat dat alles te maken heeft met opleidingsniveau.

Voorheen verzoop het voetbalcommentaar in het gejoel en gejuich van overvolle café's. Nu we de eerste fase van het EK noodgedwongen in kleiner gezelschap keken, treedt het in woorden verpakte voetbal juist naar de voorgrond. Er schuilt een vorm van poëzie in.

Ineens gaat het heel snel. Veel mensen hebben de eerste prik al gehad, of in ieder geval een afspraak staan. Dit weekend gaat de samenleving grotendeels van het slot, zelfs de clubs mogen al open. Terwijl ik mijn herwonnen vrijheid vier, is er ook een groep die zich verder terugtrekt. De 'wakkere' burger maakt plannen voor een parallelle samenleving – terwijl we ze juist terug bij de kudde zouden moeten halen.

Wat is de noodzaak van kunst? Volgens filosoof Alain de Botton helpt kunst bij vragen over geboorte, liefde en dood. Kunst biedt troost. Kunst is volgens hem het grootste antidepressivum dat er is.

Meestal moet een literaire debutant vechten om aandacht, maar Simone Atangana Bekono werd onmiddellijk in de schijnwerpers gekatapulteerd. Haar dichtbundel Hoe de vonken zichtbaar waren werd bekroond en ze werd door de Volkskrant uitgeroepen tot literair talent. Haar debuutroman Confrontaties stond op de shortlist voor de Libris Literatuur Prijs. Een schitterend en beklemmend boek over een zestienjarig meisje dat vastzit in een jeugddetentiecentrum voor het mishandelen van twee klasgenoten.

De duizenden migranten die jaarlijks verdrinken in zee zijn geen spijtige ongevallen, stelt politicoloog Naima Charkaoui. Het is een duidelijke beleidskeuze om mensen in nood niét te helpen. Europa is een onneembare vestiging, een soort soort 'gated community'. En dat terwijl iedereen, migrant of niet, voordeel heeft van open grenzen.

Schrijver Nikki Dekker valt op mannen, vrouwen en alles er tussenin. Lange tijd leek de omschrijving 'biseksueel' te passen: dan val je op je eigen (homo) en een ander (hetero) geslacht, wat bijvoorbeeld ook non-binair kan zijn. Maar inmiddels begint dat hokje te wringen.