"Als je naar de videoclip van dit nummer kijkt, dan ga je als een soort Google Maps Street View door zijn buurt in Long Beach, waar Staples is opgegroeid. Dan zie je allerlei dagelijkse gebeurtenissen die heel 'ghetto' zijn: mensen die op straat vechten, overvallen worden, dansende kinderen, crappy huizen. Maar aan het eind van de video wordt er uitgezoomd, en blijkt dat er eigenlijk een wit jongetje vanachter zijn laptop door Google Maps in die wijk heeft zitten klikken.
Voor mij is het een treffende vertaling van een fenomeen van rapmuziek waarvan Staples zich bewust is dat het door een wit publiek geconsumeerd wordt. Maar ook dat rappers zelf meedoen aan het verkopen van eigen leed en stereotypes, en het ongemak dat daarbij hoort. Zwarte kunstenaars moeten aan de ene kant altijd vechten tegen een soort perceptie van wie zij zijn. En tegelijkertijd is er ook die drang om te zeggen: zo ziet mijn leven er uit, en er is ook pijn. Maar je wil niet gereduceerd worden tot slechts dat aspect van je leven.
Staples zegt in het nummer en met de video eigenlijk: 'We just want to have fun.' En tegelijk is het ook een simpele kritiek waarbij hij zegt: maar wat verkoop jij zelf als artiest? Verkoop jij alleen de blije zwarte kunstenaar die catchy nummers maakt en er grappig uitziet, of juist alleen die superduistere en toch ook wel bloederige kant van wat het betekent om een zwarte kunstenaar te zijn?
Dat laat hij in het midden, dat vind ik zo mooi aan zijn werk. Ik voel zelf ook niet de behoefte om de ambiguïteit op te heffen, om van die verschillende kanten maar één ding te maken. Ik geloof daar sterk in, dat de menselijke ervaring veelzijdig is."