‘Ik ben het beu om te doen alsof het allemaal wel meevalt.’ Tien jaar geleden pende Dalilla Hermans die woorden op papier. Ze schreef over haar ervaringen als geadopteerde vrouw van kleur in Vlaanderen. Het is een verhaal over hondendrollen in de brievenbus, skinheads die over haar plassen bij het uitgaan, voortdurend aangehouden worden door de politie en een rij-instructeur die haar toeschreeuwde dat ‘haar volk toch echt niet kan rijden.’ Enzovoorts.
Haar open brief ging viraal en ze ontwikkelde zich tot een stem in het racismedebat in Vlaanderen. Maar dat is niet het enige verhaal dat je over Dalilla’s leven van het afgelopen decennium kunt vertellen. Je kunt ook zeggen: tien jaar geleden trouwde ze met de liefde van haar leven. Ze groeide in haar rol als moeder van drie kinderen en naast activist ontwikkelde ze zich als schrijver, cultureel verbinder en theatermaker.